هتل سنتی یا مدرن؟ کدام را انتخاب کنیم؟
تاریخ انتشار: ۱۱ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۲۱۵۴۴
زمان رزرو اقامتگاه گزینههای بسیاری پیش روی افراد قرار دارد از هتلهای لوکس پر ستاره و هتل آپارتمانهای مجهز گرفته تا مهمانسراها و متلهای اقتصادی که هر کدام مزایا و معایب خودشان را دارند
زمان رزرو اقامتگاه گزینههای بسیاری پیش روی افراد قرار دارد از هتلهای لوکس پر ستاره و هتل آپارتمانهای مجهز گرفته تا مهمانسراها و متلهای اقتصادی که هر کدام مزایا و معایب خودشان را دارند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بطور کلی اگر بخواهیم تعریفی از یک هتل مدرن ارائه دهیم باید بگوییم این هتلها در تقابل با هتلهای سنتی مفهوم پیدا میکنند و در حقیقت گروه هتلهای مدرن با ظهور هتلهای سنتی بصورت نوعی از اقامتگاه تعریف شدند. این نوع هتلها بیتردید شناختهشدهترین و مرسومترین مدل هتلها هستند که در تمامی جهان میتوان نمونههای آنها را پیدا کرد. این هتلها چیدمانی امروزی دارند و به لحاظ ظاهری معمولا دارای ساختمانهای تازه ساز با طراحی معماری مدرن و شیک هستند. واحدهای اقامتی این هتلها نیز تا جای ممکن به سبک مینیمال طراحی میشوند و به آخرین و جدیدترین امکانات تجهیز میشوند. به سبب آنکه به روز بودن از ویژگیهای اصلی هتلهای مدرن بشمار میرود از این رو معمولا مسئولان و صاحبان چنین هتلهایی همواره در تلاش هستند تا بصورت متناوب تجهیزات اقامتگاه و همچنین طراحی دکوراسیون آن را تغییر دهند تا با جدیدترین معیارهای روز همخوانی پیدا کند. ناگفته نماند که این موضوع به معنای آن نیست که همه هتلهای مدرن تمامی امکانات روز را در خود جای دادهاند. در واقع میزان امکانات و تنوع خدمات در هتلهای مدرن در یک سطح قرار ندارد و از این رو هتلهای مدرن نیز بر حسب سطح و میزان به روز بودن تجهیزات در تقسیمبندی کوچکتری قرار میگیرند. به بیان سادهتر هتلهای مدرن بر مبنای امکانات رفاهی در پنج سطح مختلف طبقهبندی میشوند و از یک ستاره تا پنج ستاره لقب میگیرند. به این صورت که ستارههای بیشتر به مفهوم امکانات و تجهیزات رفاهی آنها است. شما می توانید در کنار خرید بلیت هواپیما، رزرو هتل مورد نظر خود را نیز از سایت سفرمارکت انجام دهید.
نگاهی به هتلهای سنتیهتلهای سنتی نسل جدیدی از هتلها هستند که در چند دهه اخیر پدید آمدهاند و توجه گردشگران را به خود جلب کردهاند. این نوع هتلها در ابتدا بر مبنای این ایده کلی شکل گرفتند که مکانهای تاریخی به ویژه خانههای قدیمی در شمار مکانهایی قرار دارند که علیرغم ارزش ذاتی زیادشان معمولا سالها بدون استفاده باقی میمانند و یا صرفا از آنها به عنوان مکانی جهت بازدید عموم استفاده میشود، در حالی که این خانههای با صفای قدیمی به سبب جذابیت زیادی که دارند گزینه ایدهآلی برای تبدیل یه یک اقامتگاه بومی هستند. به همین سبب بیشتر هتلهای سنتی با سابقه معمولا جزو آن دسته از خانههای تاریخی و قدیمی هستند که با ایده بهروری بیشتر و بعد از بازسازیهای ظاهری در برخی بخشهای از منزل مسکونی به هتل تغییر کاربری دادهاند. بعد از آن بود که رفته رفته اقامت در این نوع هتلها به دلیل ساختار متفاوت و جالبشان در میان گردشگران طرفداران زیادی پیدا کرد. همین موضوع منجر به ساخت شکل دیگری از هتلهای سنتی شد که در واقع خانههای تاریخی و یا مکانهای قدیمی نبودند بلکه سازههایی بودند که با الهام از شکل و شمایل خانههای سنتی ساخته و طراحی شدند.
هزینه های اقامت در هتل های مدرن و هتل های سنتیبرای انتخاب یک هتل به عنوان محلی برای اقامت در طول سفر معیارهای مختلفی وجود دارد که یکی از مهمترین آنها را میتوان قیمت دانست. از این رو در انتخاب از میان دو گزینه هتل سنتی یا هتل مدرن نیز مقایسه قیمتی این دو گزینه از اهمیت زیادی برخوردار است. بسیاری از افراد به اشتباه تصور میکنند که هزینه اقامت در یک هتل سنتی بسیار پایینتر از اقامت در یک هتل مدرن است. دلیل آن هم این است که آنها تصور میکنند که یک هتل سنتی تجهیزات و امکانات کمتری از یک هتل مدرن دارد و بنابراین قیمت آن نیز به مراتب باید پایینتر باشد. البته اگر بلیط هواپیما لحظه آخری خریده باشید در هزینه کلی سفر خود صرفه جویی کرده اید.
اما این موضوع دقیقا بر عکس است و هتلهای سنتی نیز همانند هتلهای مدرن از نظر مجز بودن در سطوح مختلف قرار میگیرند و قیمت آنها نیز درست مانند یک هتل مدرن در یک طیف گسترده قرار دارد. بنابراین ممکن است قیمت اقامت در یک هتل سنتی که تجهیزات آن تنوع زیادی دارد با قیمت اقامت در یک هتل پنج ستاره برابری کند و در برخی موارد نیز قیمت آن بیشتر است.
مقایسه کلی هتل سنتی و هتل مدرندر مقایسه میان اقامتگاههای سنتی و هتلهای مدرن میتوان از جنبههای مختلف این دو نوع هتل را مورد مقایسه قرار دارد. با این حال در یک نگاه کلی در تفاوت آنها میتوان گفت هتلهای سنتی در وهله اول تفاوت فاحشی در ظاهر و نوع معماری خود با هتلهای مدرن دارند. اغلب هتلهای سنتی که زمانی یک خانه مسکونی بودهاند سبک معماری دوران خود را که امروزه آن را به عنوان معماری سنتی میشناسیم حفظ کردهاند.
حتی آن دسته از هتلهای سنتی که از ابتدا سازهای نو ساز و تازه تاسیس بودهاند نیز با الهام از عناصر سنتی طراحی شدهاند و از این رو معماری این دسته از اقامتگاهها در تقابل کامل با معماری هتلهای مدرن قرار دارد. تفاوت دیگری که اغلب هتلها و اقامتگاههای سنتی با نوع مدرن دارند در ماهیت تاریخی و ارزشمند آنها است زیرا اغلب این هتلها دارای تاریخچه و هویت تاریخی هستند در حالی که هتلهای مدرن اغلب سازههای تازه سازی هستند که فاقد چنین هویتی هستند. در واقع هویت هتلهای مدرن در اعتبار برند آن هتل و سابقه فعالیت آن خلاصه می شود و به لحاظ تاریخی شناسنامهای ندارد
از میان هتل سنتی و هتل مدرن کدام را انتخاب کنیم؟تا اینجای مطلب تلاش کردیم تا یک تصور کلی از هتلهای سنتی و هتلهای مدرن ارائه کنیم تا بتوانید به شباهتها و تفاوتهای این دو نوع اقامتگاه پی ببرید. با این حال سوال اصلی که نوشته حاضر تلاش میکند تا پاسخ دهد این است که هتل سنتی را انتخاب کنیم یا هتل مدرن؟ در پاسخ به این پرسش باید بگوییم از آنجا که هر کدام از این دو مدل هتل دارای ویژگیهای منحصر به فرد خود هستند برای هر فرد یکی از آن دو گزینه مناسب است. در واقع انتخاب از میان این دو گزینه بیشتر موضوع سلیقه و ذائقه شخصی است. از این رو اگر جزو آن دسته از افرادی هستید که به عناصر نوستالژیک علاقه خاصی دارید اقامت در هتل سنتی برای شما لذتبخشتر خواهد بود. در مقابل اگر جزو آن افرادی هستید که مکانهای مدرن و لوکس شما را به وجد میآورد هتل مدرن با سلیقه شما سازگاری بیشتری دارد.
آیا این خبر مفید بود؟ 0 0
نتیجه بر اساس 0 رای موافق و 0 رای مخالف
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: هتل مدرن رزرو رپورتاژ
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۲۱۵۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ریشهیابی علل کمبود مدافعان چپ ممتاز در فوتبال مدرن
اگرچه مشکل فقدان مدافع چپهای قابل اتکا در فوتبال انگلیس ملموستر است، اما در تمامی لیگهای معتبر اروپایی وجود دارد.
در فصل گذشته برای اولین بار در تاریخ ۵۰ ساله تیم منتخب فصل اتحادیه فوتبالیستهای حرفهای (PFA)، بازیکنان لیگ برتر انگلیس هیچ دفاع چپی را در ترکیب یازده نفره منتخب خود قرار ندادند. تنها مدافع کناری منتخب، کیران تریپیر بود که در کنار جان استونز، روبن دیاز و ویلیام سالیبا برگزیده شد.
طرفداری | امسال هم پیدا کردن یک مدافع چپ مناسب برای این تیم منتخب کار دشواری است. بخشی از این موضوع به خاطر مصدومیت بازیکنانی مثل اندی رابرتسون (۱۵ بازی)، لوک شاو (۱۲ بازی) و بن چیلول (۹ بازی) است. اما بخش دیگر هم به خاطر استفاده تیمهای مدعی قهرمانی، یعنی آرسنال و منچسترسیتی، از بازیکنان عجیب و غریب در این پست است.
اگر به دنبال یک مدافع چپ تخصصی بگردید که در بیش از نیمی از بازیهای این فصل به میدان رفته باشد، گزینههای شما لوکاس دینیه، آنتونیو رابینسون یا دستینی اودوگی هستند. همه این بازیکنان مدافعان چپ خوبی هستند، اما به سختی میتوان آنها را در سطح جهانی دانست. دلایل مختلفی برای کمبود مدافع چپ باکیفیت وجود دارد، اما به نظر میرسد مشکلی در ردههای پایه نیز وجود داشته باشد.
جذابیت پست دفاع کناری را جیمی کرگر، بازیکن سابق لیورپول، با کنایهای در یک برنامه تلویزیونی به بهترین شکل خلاصه کرده است. او میگوید: «هیچ بچهای آرزو ندارد که وقتی بزرگ شد، گری نویل شود.» این جمله در عین شوخی بودن، نکته مهمی را مطرح میکند. به طور سنتی، بازیکنان در پست دفاع چپ معمولا بازیکنانی هستند که در پستهای دیگر عملکرد خوبی نداشتهاند و به این پست منتقل شدهاند؛ مثل مدافعان میانی یا وینگرهای سابق.
تقریباً تمام بازیکنانی که به یک فوتبالیست سطح بالای لیگ برتر تبدیل میشوند، بهترین بازیکن یا بسیار نزدیک به بهترین بازیکن در تیم جوانان خود بودهاند. و صد البته که تیمهای بسیار کمی بهترین بازیکن خود را در دفاع چپ یا راست قرار میدهند. بهترینها، هافبک مرکزی هستند یا اگر گلزن باشند، مهاجم هستند. اگر کوچک و سرعتی باشند، وینگر هستند. اگر قوی و استوار باشند، مدافعان میانی هستند. اما به تیم جوانان خود یا تیم مدرسه خود فکر کنید و به بهترین بازیکن تیم خود فکر کنید. آیا آنها یک مدافع چپ یا راست بودند؟ تقریباً با اطمینان میتوان پاسخ داد: «نه».
اما تیمهای بزرگسال به هر حال باید از جایی مدافعان چپ و راست پیدا کنند، و این کار اغلب شامل تغییر نقش یک بازیکن بااستعداد در ردههای جوانان است. به عنوان مثال، ترنت الکساندر آرنولد صراحتا در مورد این موضوع صحبت کرده است که تغییر پست او به دفاع راست یک حرکت کاملاً حسابشده بوده است؛ تصمیمی که بعد از صحبت با کادر مربیگری لیورپول گرفته شد. آنها فکر میکردند در خط هافبک بازیکن کافی دارند، اما در پست دفاع راست جای خالی وجود دارد.
در قرن بیستم، زمانی که بازی در پست دفاع چپ و راست یک وظیفه کاملاً دفاعی در نظر گرفته می شد، بازیکنان در این پست معمولاً مدافعان میانی بودند که به کنارهها منتقل می شدند. گری نویل نمونه بارز این موضوع است. وقتی از مدافعان کناری انتظار بیشتری برای حمله کردن میرفت، آنها معمولاً بازیکنانی بودند که از پست وینگر به عقب آورده میشدند. این یک تغییر نسبتاً ساده بود. این بازیکنان باید یاد میگرفتند که در موقعیتهای تک به تک مسلط باشند و چگونه از تیر دوم دفاع کنند. اما هر چه مدافعان کناری ذهنیت هجومی بیشتری پیدا میکردند، بیشتر در طول خط میدویدند و سانتر میکردند؛ اساساً همان کاری را انجام می دادند که زمانی برعهده وینگرها بود.
برای نمونه، وین بریج را در نظر بگیرید که در اواخر قرن بیستم ظهور کرد. او در تیم رزرو ساوتهمپتون مهاجم مرکزی بود، سپس چند فرصت حضور در تیم اصلی در پست وینگر چپ به دست آورد، اما در نهایت به یک مدافع چپ ثابت تبدیل شد. بهترین سالهای او برای چلسی و انگلیس به عنوان ذخیره اشلی کول سپری شد؛ کسی که در تیم جوانان آرسنال مهاجم بود و اعتراف کرد که از تغییر پست به مدافع چپ ناامید شده است. این یک الگوی آشنا بود.
وین بریج کارش را به عنوان یک مهاجم مرکزی شروع کرد ولی بیشتر دوران بازی خود را به عنوان یک مدافع چپ سپری کردو هنگامی که مدافعان کناری در اورلپ کردن آنقدر راحت شدند که شبیه به وینگرها بازی میکردند، دیگر نیازی به وینگرها برای ایفای نقش مشابه نبود. از سال ۲۰۱۰ ظهور وینگرهایی که در عرض حرکت میکنند، به این معنی بود که بسیاری از وینگرهای باتجربه به جناح مخالف نقل مکان کردند؛ دیمین داف را در نظر بگیرید که در جناح راست و سایمون دیویس در جناح چپ برای فولام بازی میکنند. فولام در آن سال به فینال لیگ اروپا رسید.
این حالا تبدیل به الگوی پیشفرض شده است و جوانانی که بزرگ میشوند به طور خودکار بهترین پست خود را در جناح مخالف پای قویترشان میبینند. روزگاری انگلیس در سمت چپ مشکل داشت چون هیچ بازیکن چپپای با کیفیتی نداشت. حالا آنها در سمت چپ مشکل دارند، چون تمام بهترین گزینههای هجومی کناریشان (بوکایو ساکا، کول پالمر و فیل فودن) چپپا هستند و به همین دلیل در سمت راست بازی میکنند.
این موضوع هنگام تبدیل بازیکنان به مدافع کناری که هنوز انتظار میرود در جناح مربوط به پای ترجیحیشان بازی کنند، مشکل ایجاد میکند. تغییر پست از وینگر راست به مدافع چپ بسیار چشمگیرتر از تغییر پست از وینگر چپ به مدافع چپ است. زمانی مربیان فقط باید این بازیکنان را متقاعد میکردند که کار مشابهی انجام خواهند داد؛ یعنی دویدن و سانتر کردن، فقط با این تفاوت که این کار را از چند متر عقبتر شروع خواهند کرد؛ اما متقاعد کردن بازیکنی که با حرکات عرضی و شوت زدن مثل آرین روبن بزرگ شده است، برای تغییر کامل سبک بازیاش، کار دشوارتری است.
گاهی اوقات پیشنهاد شده است که ساکا، که در دوران ابتدایی میکل آرتتا مدتی به عنوان مدافع چپ هجومی بازی میکرد، میتواند آن پست مشکلساز را برای انگلیس حل کند، اما چنین سناریویی بعید به نظر میرسد. این تغییری فاحش نسبت به کاری که او در حال حاضر انجام میدهد، محسوب میشود. اگر این موضوع چند دهه پیش بود و ساکا به جای بازی در جناح راست، در پست وینگر چپ برای آرسنال بازی میکرد، شاید به این اندازه مشکلساز نمیشد.
بوکایو ساکا در حال بازی کردن برای آرسنال در پست مدافع چپ در فوریه ۲۰۲۰پس چطور است که مدافعان میانی را به مدافعان کناری تبدیل کنیم؟ به هر حال، مدافعان به طور فزایندهای به خاطر تواناییشان در حفظ توپ و تحرکشان انتخاب میشوند. برای مثال، بن وایت به شکل تحسین برانگیزی خودش را با بازی در پست مدافع راست وفق داده است، در حالی که پیش از این در پست مدافع میانی عملکرد خوبی داشت.
این راه حل در سمت راست جواب میدهد. اما مشکل برای مدافعان چپ دو جنبه دارد. اولین و واضحترین دلیل این است که بازیکنان چپ پا از بازیکنان راست پا کمیابتر هستند، بنابراین گزینههای کمتری برای انتقال به آن جناح وجود خواهد داشت. دومین مشکل (و مشکل مدرنتر) این است که تقاضای بیشتری برای چپ پا بودن مدافع میانی سمت چپ تیم شکل گرفته است، بنابراین بازیکنان این ناحیه از زمین باید در بازیسازی راحت باشد. البته الزاما نیاز نیست آنها چپ پا باشند (ویرجیل فن دایک راست پاست، در سمت چپ بازی میکند و پاسور فوقالعادهای است) اما دلایل خوبی برای داشتن یک مدافع میانی چپ پا در سمت چپ وجود دارد؛ امروزه بیشتر از زمانی که ضربات دروازه به طور معمول از بالای سر مدافعان و به سمت یک مهاجم هدف قد بلند ارسال میشد، به مدافعان چپ پا در مرکز خط دفاعی نیاز است. به عنوان مثال، لیساندرو مارتینز در گذشته شاید به یک مدافع چپ تبدیل میشد. او فقط ۱/۷۵ سانتیمتر قد دارد و چپ پا است. اما در دوران مدرن، او به طور واضح یک مدافع میانی است.
امروزه احتمال اینکه مدافعان چپ بازیکنانی باشند که در گذشته وینگر بودهاند، کمتر شده است، چون این تغییر پست سختتر شده است. همچنین، احتمال اینکه آنها بازیکنانی باشند که سابقه بازی در مرکز خط دفاع را داشتهاند، کمتر است، چون مربیان تمایل کمتری به انتقال دادن آنگریها از آن پست دارند. در چنین وضعیتی، کمبود مدافعان چپ باکیفیت، جای تعجب ندارد.
به قلم Michael Cox برای وبسایت The Athletic
از دست ندهید ????????????????????????
درخواست دروسی: سردار را در رم حفظ کنید اختلاف علنی رئیس فدراسیون با مجری تلویزیون اعتراض هوادار بارسلونا: ژاوی، مرد سر حرفش میماند! رد پای آرتتا؛ اورتون بعد از 14 سال لیورپول را در خانه شکست داد!